Prolog

Skromne mieszkanie, znajdujące się w kamienicy, jakieś piętnaście minut od centrum bez konieczności wsiadania do samochodu. Daniel przemierzył  ten dystans. Pierw wyszedł z najlepiej prosperującego baru w mieście, następnie starł krew z wargi, oraz brody i udał się do kamienicy z cegły, w której jedno z niewielkich mieszkań zamieszkiwała jego matka. Starsza, lekko siwa kobieta nie zauważyła kiedy syn wszedł do pokoju.

– Kiedyś cię okradną – powiedział odrobinę za głośno niż wypadało.

Kobieta aż podskoczyła na fotelu w przestrachu, jednak kiedy spostrzegła, że to jej jedynak uśmiechnęła się promiennie.

– Czego wrzeszczysz, przecież stoisz raptem dwa kroki ode mnie. – Wstała pośpiesznie i uściskała Daniela. Mężczyzna skrzywił się.

– Nie tak mocno.

Kobieta wypuściła go z objęć.

– Miałeś wpaść przedwczoraj. Była tu siostra brata ciotecznego mojej koleżanki. Wygląda na płodną.

Daniel roześmiał się delikatnie i po chwili powstrzymał tą ledwo do pohamowania radość.

– Polecam zatrudnić się w biurze matrymonialnym. Pisałabyś ogłoszenia.

– Z taką gębą byś się nie sprzedał.

– Co znowu zrobiłem nie tak? – zapytał i zdjął czarną marynarkę. Przewiesił ją przez oparcie krzesła.

– Znów się biłeś – skwitowała.

– Jezu, znowu, to samo – zamarudził Daniel i wsunął kciuki za paski szelek, naciągnął je i wysunął spod nich palce. Po pokoju rozszedł się dźwięk towarzyszący temu zabiegowi.

– Bijesz się z kolegami od kiedy skończyłeś dwa lata i nauczyłeś się stabilnie chodzić. Potem było jeszcze gorzej. Szkoła, wcześniej przedszkole. Nie mogłam nawet jak inne matki spokojnie posiedzieć na ławeczce, bo zaraz urządziłeś zadymę nawet na placach zabaw.

– Zgadza się, niemal wszystko. Jest tylko jedno „ale”. Ale ja nigdy nie biłem moich kolegów, co najwyżej wrogów. – Daniel opadł na fotel, taki zwykły, babciny.

Kobieta pokiwała z dezaprobatą.

– Nie jesteś złym facetem, potrzebujesz tylko kogoś kto by cię naprostować i utrzymał w pionie.

– Ciekawa teoria. – Uśmiechnął się ironicznie do matki. Sięgnął na stolik gdzie stała karafka z jakąś nalewką.

Kobieta doskoczyła do niego w sekundzie i położyła dłoń na szkle, zanim zdążył je otworzyć i wlać jego zawartość do szklanki czy też do ust.

– Wszczynasz bójkę, jeszcze pić zamierzasz – rzekła pytająco.

– Mamusiu, bójka jest wtedy gdy tamten ma jakieś szanse – zażartował Daniel, co było bardzo nie na miejscu, ale kobieta była już przyzwyczajona do jego niecodziennego poczucia humoru.

– Przyznaj się, że masz problem z alkoholem.

– Nie, z tobą. To ty stoisz na drodze między mną, a alkoholem.

– Przyznaj się, że nad tym nie panujesz – nalegała kobieta.

– Dobrze, przyznaje się, że nad tym nie panuje. Czy teraz w nagrodę będę mógł się już napić? – zapytał i roześmiał, lekko, zwyczajnie.

– Poddaje się. Zawsze robisz to co chcesz. Tak samo było gdy zapuściłeś wąsy. Wszyscy mówili ci, że wyglądasz jakbyś nosił zdechłego, powykręcanego szczura pod nosem, a ty i tak ich nie chciałeś zgolić.

Daniel przechylił karafkę, nie kłopotał się nawet z przelewaniem trunku do szklanki. Wypił połowę jednym duszkiem. Następnie opuścił butelkę i umiejscowił między swoimi nogami. Ręce zwinął na karku i oparł się wygodnie.

– Boże jaki ja jestem dzisiaj zmęczony.

– Jakbyś miał czym. Dzieci ci w domu nie płaczą, po nocach nie wstajesz.

– Twoje pragnienie posiadania wnuków doprowadza mnie do obłędu.

– Szkoda, że nie do obsesyjnych poszukiwań żony.

– Nie mam miejsca na kobiety w moim życiu.

– To ja ci go zrobię…

– Nie pozwolę byś…

– W takim razie pozwól, że tylko coś podpowiem. Zmieciesz ze swojego życia alkohol, bijatyki zdepczesz w pył i staną się przeszłością. Wtedy od razu miejsce się znajdzie. I dla trójki dzieci wystarczy.

– Nie chcę mieć ani jednego – zapierał się Daniel.

– A to dlaczego, synku?

– Nie lubię poświęcać mojego czasu innym, zwłaszcza gdy inni nie umieją za to nawet się odwdzięczyć czy podziękować.

– Dzieci potrafią się odwdzięczyć – trwała przy swoim kobieta.

– Spójrz na mnie – oznajmił Daniel i uśmiechnął się do matki. – Masz już odpowiedź dotyczącą wdzięczności u dzieci. Jednak kobiety też są niewdzięczne, bardzo kłopotliwe i problemowe. W mojej idei kobietę trzeba trzymać krótko, najlepiej do rana. Dobrze też by wyszła przed śniadaniem, ewentualnie zaraz po jego przyrządzeniu, ale nie liczyła na to, że ja podam jej śniadanie do łóżka. Chyba nie lubię gotować.

– Osiwieje od tych bredni.

– Właściwie to wpadłem się pożegnać. Wyjeżdżam na pół roku, może dłużej.

– Dokąd znowu?

– Jeszcze nie wiem. Lubię podróże.

– Lepiej się podróżuje z rodziną, gdybyś tylko zechciał…

– Skończ już – rzucił zrezygnowanym tonem Daniel. Zrobił kilka łyków wprost z karafki, następnie odłożył ją na miejsce.

Skierował swoje nieśpieszne kroki w kierunku krzesła, na którym przewiesił marynarkę. Założył ją na swoje muskularne, ale nieprzesadnie wyrzeźbione ciało. W drodze do drzwi musnął jeszcze matkę w policzek i wyszedł.

Zjawił się na sali gimnastycznej równo o siedemnastej. Przywitał z mężczyzną ubranym w wojskowe spodnie i białą podkoszulkę, był krótko obcięty, na rekruta.

– To nowi? – zapytał i wskazał głową na dziesięciu chłopców robiących pompki. Po ich niemal nagich ciałach spływały grube krople potu. Twarze mieli czerwone od wysiłku.

– Tak – odpowiedział mężczyzna Danielowi. – Zabije tego, który pierwszy upadnie! – warknął „dowódca” do młodzieży.

Daniel przebiegł wzrokiem po tych dzieciakach. Przedział wiekowy to od trzynastu do piętnastu lat. „Nowe maszyny do zabijania” – tak nazywał te dzieciaki w myślach. Przypomniał mu się program telewizyjnej dwójki o wdzięcznym tytule „jeden z dziesięciu”. Zabawne, ale on też był jednym z dziesięciu, ale nie grał o pieniądze, ani o sławę. Gra toczyła się o jego przeżycie i wygrał, a teraz nie mógł się uwolnić.

– Gruby jest u siebie, na piętrze. Ma dla ciebie zlecenie.

– Zaraz pójdę. Co ile umierają?

– Jeden co dwadzieścia jeden dni.

– Dziś jest dwudziesty pierwszy dzień ich pobytu tutaj – stwierdził Daniel, bo wcześniej policzył chłopaków.

– Tak. Kiedy już wrócisz będziesz miał nowego partnera. Nauczysz go roboty od podstaw.

– Jasne, rozumiem.

Daniel przeszedł wzdłuż tej wielkiej sali gimnastycznej, przeszedł przez małe drzwi i skierował swoje kroki ku górze, klatką schodową, przypominającą te w blokach mieszkalnych. Otworzył drzwi bez pukania. Podszedł do obracanego fotela i usiadł na nim, naprzeciw krępego mężczyzny, przypominającego budową bałwanka.

– Kogo mam zabić tym razem? – zapytał bez cienia uśmiechu, choć bardzo lubił swoją prace.

Daniel w myślach nazywał się „Czyścicielem”. Oczyszczał państwo ze śmieci, z ludzi nic niewartych i niemających w jego mniemaniu prawa żyć. Zabijał gwałcicieli, morderców, dzieciobójców, złodziei, szantażystów i porywaczy. Nie wiedział skąd napływają zlecenia, nigdy go to nie interesowało. On odwalał swoją robotę, dostawał za to pokaźną gażę i miał kilka miesięcy wolnego po trzech wykonanych zleceniach. Średnio zabijał od sześciu do piętnastu ludzi rocznie. Właściwie to samych mężczyzn. Nie godził się na przyjmowanie zleceń dotyczących egzekucji na kobietach, kłóciło się to z jego prywatnymi zasadami.